KORKMUYORDUM
Çok vazgeçmeyi denedim ama o kadar cesaretim olmadığını anlıyordum her seferinde...İsyanımı, öfkemi bastıramıyordum ama olaylar hergün üzerine bir yenisi eklenerek devam ediyordu. Ben hamle yaptıkça, ben atlattıkça bir yenisi, bir daha geliyordu, takmıştı hayat kafaya, bu roundda nakavt edecekti beni... Ama ben hiç yılmıyordum, hiç vazgeçmiyordum, hem vazgeçecek ne vardı ki...Ben seviyordum, onlar kaçıyorlardı, ben kızıyordum onlar yine kaçıyorlardı, ben aşık oluyordum onlar kaçmaya çalışıyorlardı, ben isyan ediyordum onlar yine kaçıyorlardı... Sonra anladım... Ben ne yaparsam yapim, onlar beni “bir” bırakacaklardı...Ben “bir” olmaktan korkmuyordum oysa ki, bir başıma daha güçlü oluyordum, daha çok çalışıyordum, daha çok seviyordum...Anlayamamak yıkıyordu beni en çok...Çok sevsem de, çok kızsam da, aşkımdan haykırsam da, derdimden yakarsam da, ben “bir” bırakılmaya mahkumdum... Çünkü... Ben korkmuyordum...
Çok engeller atlatmıştım, ancak hedeflerime yeterince ulaşamıyordum...Ne istediğimi biliyordum; en başarılı olmak, en güçlü olmak, uzak kavramlar değildi bana...Ancak, önümdeki engeller, çöldeki serap misali birden beliriveren dost görünümlü düşmanlarla sürekli artıyordu. Mücadele dosdoğru olmazdı zaten...Ama ne kadar esnek mücadele edeceğimiz de hiçbir zaman bize öğretilmemiş, gösterilmemişti...Esnek olmayı öğreniyorduk hayattan...Ama kahpelikler, esneklik sınırı tanımıyordu hayatta...Kırılmaktan da korkmuyordum artık...
Ağlamayı öğretti hayat daha erken yaşlarda...Sonraları ağlamaktan da korkmuyordum...
Sevmeyi öğrendim bir zamanlar...Sonra hayat onu da öğretti bana; sevmekten de korkmuyordum...
O kadar korkusuzdum ki; hayat tek zayıf tarafımı buldu ve korkuttu beni...İşte o zamandan beri korkuyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder