Galatasaray Hastalığı

Herkes takım tutuyor... Peki hiç ağladınız mı hüngür hüngür tuttuğunuz takımın sevdası için?

Ben çok ağladım...

İlkokul 3. sınıfa gidiyordum Fenerbahçe'nin meşhur 3-0'dan 4-3 çevirdiği maçta... Öğlenciydik ve maç da bizim ders saatlerimize tekabül ediyordu... Öğretmenimiz de radyodan takip ediyordu maçı ve ben 4-3 olduğuna bir türlü inanmadım o an... Yok dedim, olamaz... Eve gittim çıkışta... Özet görüntüleri izledim o sıralar kaç kere denk gelebiliyorsak... Ertesi gün ikna olmuştum... Ama tüm gece hüngür hüngür ağlamıştım...

Selçuk Sarıyer'de oynuyordu... Son dakikalarda 4-5 kişiyi geçip gol atmış ve Sarıyer farkı açmış, kazanmıştı da maçı... Hiç unutmam, kulaklıkla walkmanimin radyosundan takip ediyorum maçı... O an saatlerce çıkmadım odamdan... Yine ağlıyordum...

UEFA'ya giden yolda... Milan maçımız vardır... Son dakikalarda 2 golle 3-2 çevirip de UEFA'ya gitmeye hak kazandığımız, Milan'ın efsane olduğu yıllar... O sırada gözlerimizden sevinç yaşları boşalıyordu... Sabaha kadar aklımıza geldikçe duygularımızdan hep ağlıyorduk...

Arsenal ile final maçımız... Taffarel çıkardıkça hırslanıyor hırslanıyorduk... Çizgiden oradan buradan kaç top çıkardı belki kendi bile bilmiyordur... Arsenal'in dünyaya meydan okuduğu efsane kadrosu önünde penaltılara kalmıştık... Ve penaltıyı kaçırdıklarında o yaşlar saatlerce durmadı... Sevinçle karıştı, duygular tavan yaptı ama biz hüngür hüngür ağladık...

Hani diyorsunuz ya... Hepimiz fanatiğiz... Biz FANATİK değiliz...


Biz doğuştan HASTAYIZ...


Mert Erdumlu